Diuen que una de les coses més meravelloses de la vida és trobar una persona amb qui tinguis una afinitat quasi completa, amb qui t'entenguis d'una manera quasi superposable, sense judicis ni prejudicis. Nosaltres, i segurament molts de vosaltres, hem trobat aquesta amistat perfecta amb la meravellosa persona que és la Xisca.

Xiscu, Xisca, Xis, Francisca, Francisqueta, Franchesca, Xiscote, mil noms per algú amb mil facetes: la Xisca de festa, la Xisca de confidències, divertida, boja i alhora absolutament sensata, una gran professional i excel·lent amiga, la millor companya del viatge que és la vida. Com moltes vegades ens dit ella, el major èxit de la seva vida és invisible i alhora sòlid i tangible, són les persones que la rodegen i l'estima mútua que es transmeten.

Després de tots aquests anys compartint moments amb ella, podríem dedicar milers i milers de paraules per donar-vos motius per escriure-li, però no crec que sigui necessari. Ens agradaria, doncs, que féssim tots servir aquest blog per fer-li arribar a la Xisca, el dia 1 d'Agost, dia del seu aniversari, una mostra en quatre ratlles del que significa per a tots nosaltres haver tingut el plaer d'haver-la conegut.

Sentiu-vos, doncs, còmodes i compartiu unes línies, un vídeo, una foto o el que volgueu per fer-li arribar aquest regal a la Xisca, perquè encara que alguns de nosaltres estarem lluny, pugui tenir un trocet de cadascú el dia que fa 27 anys.

Xisqueta, t'estimem


Gràcies per la vostra complicitat


jueves, 19 de julio de 2012

MOLT !!!


Después de pensar y pensar como escribirte todo lo que siento y todo lo que significas para mi, me di cuenta de que iba a ser mucho mas fácil hacértelo saber como a mi mejor se me da: no diciéndotelo sino mostrándotelo de una manera extrema (como tu siempre dices, y con toda razón, que soy :-)   )

Estuve pensando en ello un tiempo: una imagen, un video,… tuve varias ideas pero ninguna llegaban a mostrar realmente el pedacito que hay dentro de mi solo tuyo, y de repente un día lo vi claro; lo había tenido siempre tan cerca y ni siquiera me había dado cuenta. Se que te lo has tragado cientos y cientos de veces, pero nunca pensando que tú también eras parte de él, y sí, lo eres, y mucho. Y espero que ahora lo veas con otros ojos, con ojos de protagonista.

Ya sabes que siempre he sido una persona muy reservada que, aunque quiera sacar lo que llevo dentro y desahogarme, me cuesta mucho, sobre todo si son cosas que me preocupan y me importan. Este proyecto, como sabrás,  ha sido una lucha conmigo misma entre la materialización de mis sentimientos en un punto más allá de mi propia consciencia. Algo que me ha ayudado ha encontrarme un poco a mi misma y a sacar de dentro lo que realmente siento y por quien lo siento, ha valorarlo y ha, por fin, poner nombre a mis emociones y sentimientos, sin miedo o casi sin él.
Una buena sinopsis sería: “La concepción de familia como amor incondicional, a veces extremo, a lo que sea o a quien sea, pero amor incondicional. El abandono, desencadenante directo de la soledad, como el sentimiento menos deseado por una persona.”
Porque nunca me sentiré sola, aunque estemos a 1000 km de distancia, mientras esté “A tu lado”.






te ailoveo MOLT nena, 

Isa

No hay comentarios:

Publicar un comentario